Lokalizacja detektorów gazu i odpowiednie normy
Nie istnieją konkretne normy regulujące lokalizację detektorów gazu (w przeciwieństwie do systemów wykrywania pożaru); istnieją jednak ogólne wytyczne. Dwa przykłady, które zawierają informacje na temat lokalizacji detektorów, a także wyboru technologii czujników to:
- BS EN 60079-29-2 2007 Przewodnik dotyczący wyboru, instalacji, użytkowania i konserwacji aparatury do wykrywania i pomiaru gazów palnych lub tlenu.
- IEC 60079-29-2:2015 Atmosfery wybuchowe - Część 29-2: Detektory gazu - Dobór, montaż, stosowanie i konserwacja detektorów gazów palnych i tlenu.
- Instrukcja wykrywania i kalibracji gazówCOGDEM
Cytując normę BS EN 50073:1999 "Czujniki powinny być umieszczone w miejscach określonych przez osoby posiadające wiedzę na temat dyspersji gazów, systemów i urządzeń instalacji procesowej oraz w porozumieniu z personelem zajmującym się bezpieczeństwem i elektryką".
Poniższe informacje są niezbędne do określenia właściwego typu i lokalizacji detektora gazu dla każdego zastosowania:
- Najbardziej odpowiednie czujniki zapewniające szybkie i niezawodne działanie
- Ograniczenia detektorów (np. wrażliwość krzyżowa na inne gazy, które mogą być obecne)
Inne ważne czynniki, które należy wziąć pod uwagę:
- Czujki muszą być dostępne w celu sprawdzenia i konserwacji
- Detektory i kable muszą być zabezpieczone przed uszkodzeniami mechanicznymi
- Na wybraną technologię czujników nie mogą negatywnie wpływać inne substancje znajdujące się w środowisku (np. czujniki katalityczne nie mogą być stosowane w miejscach, w których może występować ołów, siarka lub silikony)
- Akcesoria do czujek należy dobrać tak, aby zapewnić ich przydatność do pracy w danym środowisku: w miejscach o dużej wilgotności należy stosować deflektory przeciwrozbryzgowe, w gorących krajach, w których czujki są narażone na bezpośrednie działanie promieni słonecznych, należy zamontować osłony przeciwsłoneczne, a w celu ułatwienia wykrywania gazów lżejszych od powietrza można zastosować stożki kolektora.
Podczas instalacji detektorów gazu warto zadbać o to, aby otwór czujnika nie był narażony na zanieczyszczenie cieczą lub pyłem, ustawiając urządzenie w dół. W przypadku montażu detektorów na zewnątrz lub w pomieszczeniach narażonych na zmywanie, należy stosować osłony przeciwrozbryzgowe.
Zasięg obszaru
Ludzie często pytają, jaki jest obszar pokrycia czujnika gazu w otwartej przestrzeni. Nie ma oficjalnej liczby, jednak 50-100 m2 na czujnik to rozsądna ogólna wartość orientacyjna, z możliwością dodania większej liczby czujników w miejscach, w których może dojść do wycieku. Należy pamiętać, że gaz musi mieć kontakt z detektorem punktowym, aby został wykryty. Istotne jest, aby w pełni rozważyć porady podane w tym rozdziale.
Wysokość montażu
Po rozważeniu odpowiednich miejsc montażu detektorów gazów należy zdecydować o wysokości montażu. Ogólnie rzecz biorąc, w przypadku gazów lżejszych od powietrza detektory powinny znajdować się nad obszarem, w którym istnieje prawdopodobieństwo wycieku, natomiast w przypadku gazów/oparów cięższych od powietrza detektory muszą znajdować się na poziomie podłogi lub w studzienkach rewizyjnych albo kanałach, do których może przedostawać się ciężki gaz/opary.
Zagrożenia gazowe
Gazy nie dzielą się na dyskretne warstwy w zależności od ich gęstości. Gdyby tak było, powietrze nie istniałoby jako jednorodna mieszanina, lecz ciężki dwutlenek węgla znajdowałby się na poziomie gruntu, obok niego tlen, który jest cięższy od azotu, a na wierzchu warstwa azotu. Gdyby gazy zachowywały się w ten sposób, to w rzeczywistości zachowywałyby się jak ciecze (rozważ również, jak CFC, które są ciężkimi parami, dostają się do warstwy ozonowej). Lepiej jest postrzegać gazy jako mające tendencję do unoszenia się, jeśli są lekkie, i tendencję do opadania, jeśli są ciężkie, oraz zastanowić się nad innymi zjawiskami, które mogą wpływać na rozpraszanie gazu. Na przykład, jeśli tlenek węgla, który jest tylko nieznacznie lżejszy od powietrza, znajduje się pod ciśnieniem i zostaje nagle uwolniony do atmosfery, powoduje to spadek temperatury, a w konsekwencji wzrost gęstości. Może to spowodować opadanie gazu do poziomu podłogi.
Ponadto, im gęstość gazu jest bliższa gęstości powietrza, tym łatwiej ulega on przepływowi wraz z powietrzem na skutek przeciągów, wentylacji itp. Dlatego kompromisem w przypadku gazów takich jak tlenek węgla, a także gazów tylko nieznacznie cięższych od powietrza, takich jak siarkowodór i tlenek azotu, jest montaż detektorów na wysokości możliwie najbliższej przestrzeni oddechowej chronionego personelu (zwykle 1,5 do 1,8 metra). Gęstości oparów gazów palnych i toksycznych podane są w tabelach zamieszczonych w sekcjach Zagrożenia Palne i Zagrożenia Toksyczne na tej stronie.
Podczas monitorowania niedoboru tlenu należy wziąć pod uwagę, co może go wypierać. Na przykład dwutlenek węgla, który jest cięższy, będzie miał tendencję do opadania do poziomu podłogi, więc tam właśnie powinny znajdować się czujniki. I odwrotnie, jeśli tlen jest wypierany przez hel, czujniki powinny być zamontowane na wyższym poziomie. Jeśli spalanie zużywa tlen, cała objętość powietrza będzie się stopniowo zubażać w tlen i umiejscowienie czujek nie będzie tak krytyczne.
Aby dowiedzieć się więcej o naszej ofercie stacjonarnych detektorów gazu, prosimy o kontakt.
